Bir şiiri kalbine değil de, kâğıda yazmalıymış insan,
Günü gelince yok etmeyi bilmeli, yırtıp atmaya gücü yetmeli,
Yok, kâğıda değil de, kalbine yazarsa bir insan,
Her mısrasını acıtsa da, an be an yaşıyor inan.
Sonra ne silebiliyor, ne buruşturup atabiliyor,
Ne uyanık kalabiliyor, ne uykuya dalabiliyor,
Ne yar ile olabiliyor, ne de onsuz kalabiliyor.
I
Hüznüm; süngülü yalnızlıklara itilmiş bir Dersim gecesi,
açlığım; bir deri bir kemik,
sabrım; altı aylık unutulmuşluğuyla bir Bahçesaray'lı
ve korkum; yollarına sinmiş bir çakal
ya gidenler evin yolunu bir daha bulamazsa Anerka!
Devamını Oku
Hüznüm; süngülü yalnızlıklara itilmiş bir Dersim gecesi,
açlığım; bir deri bir kemik,
sabrım; altı aylık unutulmuşluğuyla bir Bahçesaray'lı
ve korkum; yollarına sinmiş bir çakal
ya gidenler evin yolunu bir daha bulamazsa Anerka!
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta