Şiir Ağlıyor Şiiri - Emine Başa

-I-

şiir ağlıyor dizenin bir yerinde
utancından bulamıyor düştüğü yeri
insan kılıklı gölgeler gölge kılıklı insanlar
virane bir şatonun dünya kapısından fırlayarak
hayalet oluyor imgenin uygarlığına

şiir ağlıyor dizenin bir yerinde
korkusundan bulamıyor düştüğü yeri

terkedilmiş gezegenin damlarına savruluyor şiir
insansız uçaklar insansız binalardan hınç alıyor
çocuklar görüyor bir tek imgenin alnında açılan çukuru
insan olmalarına izin verilmeyen çocuklar
onların kaçamayacak kadar küçüktü ayakları

şiir ağlıyor dizenin her yerinde
şairine sarılıyor delinince damının kırmızısı
beraber ağlıyorlar yeni baştan uygarlığa
anımsamaya susuyorlar

-II-

anımsıyor ve bağışlıyorum diyor şiir
soyuyorum avuçlarımı
insanın ayağa kalktığı o ilk güne dokunuyorum
çırılçıplak dünyanın belleği

avuçlarım nefes alıyor
bilgiyle önü kesilmemiş ormana çıkıyor bütün yollar
dallardan topluyorum benliği
unutulmasın diye özkıyım

bana insanı getirdiğin gün
utanmamayı ve korkmamayı getireceğim
yüreğin saflıkla temizlendiğinde
o çukurdan çıkacak çocuklar
misket oynayacaklar silahlar nasılsa kör
imgemin uygarlığında beyaza boyanacak
vurulmaktan yorgun düşmüş tüm sokaklar

bana insanı getirdiğin gün
düştüğüm ve uyuduğum yerde
ah sadece ağacının gölgesinde
bembeyaz serinleyeceğim
ve alnının ortasına gururla serileceğim

...........
Emine Başa