Sığındım Şiiri - Züleyha Aktaş

SIĞINDIM

Ben ki yoklukta bir niyaz iken,
Bir nefesle varlığa sığındım.
Söz söylenmeden, ses duyulmadan,
Hak ne verdiyse, ona sığındım.

Bir çerağ yandı, karanlık yerde...
Bir damla düştüm rahmetin derdine.
Can taşımazdı canın kederine,
Bir rahim boşluğuna sığındım.

Açılmadı dilim; susarak büyüdüm,
Gözyaşlarını içime gömdüm...
Neye geldim, niye geldim bilmeden,
Bir garip zamana sığındım.

Dedim: “Ben kulum; Sen Rahmân’sın, ey Hak!”
Gökte seher, yerde zikirle uyanmak...
Nice mihnete sabr ü sükûnetle,
Secde secde, Sana sığındım.

Bir gün ism-i Nebî geçti gönlümden,
Bir salavat düştü, dilimden...
Sonsuzluğa açılan bir kapıydı,
Habîb’in Ravzası’na sığındım.

Kalbim titredi, arındı kirden;
Bir nur indi, gecenin kalbinden...
Aradım, buldum: Kelâmullah’tı...
Ayetten ayete sığındım.

Bu yol uzaktır... Dikenlidir, dar...
Ama her düşüşümde yeniden var...
Yürürken yoklukla yüzleştiğim an,
Ben yine, yalnız sana sığındım,
Yaa Rahman!

Şair: Nûrferah Züleyha AKTAŞ

Tarih: 18.07.2025
Saat: 14:07