Sıfır: Sessizliğin En Gür Narası

Sıfır...
Eğilmeyen, bükülmeyen,
Ne yana çeksen, şekil değiştirmeyen.
Rakamların en asil duranı,
Ne bir fazlasına özenir,
Ne bir eksiğine boyun eğer.

Duruşu nettir,
Tavrı yerindedir.
Yanına bir koyarsın, on eder.
İki koyarsın, yüz.
Üç koyarsın, bin olur.
Daha fazlasını eklersen,
Gözünü kırpmadan seni sonsuzluğa taşır.

Sıfırın adını bilmeyen,
Değerin ne olduğunu anlayamaz.
Çünkü kaliten,
Yanına koyduğun sıfırlarla ölçülür bazen.
Ne kadar sıfır,
O kadar seviye.
O kadar vizyon.
O kadar duruş.

Sıfır…
Her şeyin başı,
Ama hiçbir şeyin sonu değil.
Bir hiçlik gibi görünür,
Ama dokunduğu her şeyi büyütür.

Ve işte...
Geldi mi birinin yanına,
Dostsa seni on yapar,
Sadıksa seni yüz yapar,
Omuz omuza verirse, seni sonsuz yapar.
Ama senlik değilse,
Hiçliğe çeker seni—
Çünkü sıfır, seçer kiminle duracağını.

O, lafla değil duruşla konuşur.
Sesini yükseltmez,
Ama yanında yer alırsa,
Sana değer katar.
Senin gibi duranı görünce,
Yanına gelir zaten.

Sıfır...
Bir sembol değil sadece,
Bir karakter meselesi.
Rakam değil sadece,
Bir duruş göstergesi.

Sıfır, sessiz duruşuyla senin değerini katlar; yanında kim varsa, kaliten orada başlar.