Şeytanın Yarım Bıraktığı İşi

Şeytanın yarım bıraktığı işi
Bir bakarsın
Eş tamamlar, dost ekler, akraba mühürler…
Yüreğin kırılacaksa
En çok inandıklarından gelir sarsıntı,
En çok güvendiklerin söker kapının menteşesini.

Bir gün dönüp bakarsın;
Kimse bir yabancı kadar zarar veremezmiş sana,
En çok gülüştüklerin,
En çok sofrasına oturdukların,
En çok “benim” dediklerinmiş
Dikenleri gizlice koyan…

İnsan acıyı dışarıdan bekler;
Hâlbuki içeride büyüyormuş yangın.
Dost bildiğinin gülüşünde bile
Bir gölge, bir pas izi…
Akraba dediğin ise
Soydan değil, niyetten belli olurmuş meğer.

İyi gününde şenlik kuranların
Kötü gününde
En önce seni yargıya çekenler olduğunu
Zaman, sessizce fısıldar kulağına.

Ne sen değişirsin,
Ne dünya şaşırır yolunu…
Ama bir gün öğrenirsin:
En güvendiklerindir
İnsanı en kırılgan yerine vuran.

Sonra güçlenirsin.
Küllerin içinden yürür,
Kimsenin bilmediği bir göğe bakarsın.
Orada ne şeytan vardır,
Ne de yarım bıraktığı iş…
Çünkü sen artık
Kimsenin tamamlayamayacağı kadar
Bütünsündür.

Ve işte o an
Söz kalemin ucunda parlar:

Artık
Ne dostun gölgesine muhtacım,
Ne düşmanın adımına…
Kendi yolumda yürürüm,
Kendi ateşimde pişerim.
Bu gönlün hem gamı hem nâmı
Kendi elindedir…

Satırların sonunda
Bir imza gibi
Bir ses yükselir içimden:

…Ve derim ki:
Bu yüreğin hikâyesini
Kimse tamamlayamaz artık.
Kul Ortak söyler,
Kul Ortak yazar,
Kul Ortak mühürler.

KUL ORTAK