Şevval Derin Şiirleri - Şair Şevval Derin

Güzelliğin gözlerimi kamaştırıyor
Yüzüne baktıkça baharlanıyorum her gün
Duru bir su gibi halin
İnsan doyamıyor ayrılmaya
Saatler kovalıyor peşimi
Zamanda yakalıyorum seni

Sen de benim kalbimin cebindesin
Çıkarıp çıkarıp okuyorum anılarımızı
Etrafta bahsediyorum sürekli
O zaman anlıyorum
Seni nasıl sevdiğimi

Baharın son gülü
Trene binmiş yapraklar
Hazan mevsimi
Bülbüller figan
Gözü yaşlı bir mendildir geriye kalan
Bir filmdir ağaçlar

Tükenmez kalem gibi sevdim seni
Sanki hiç bitmeyecekmiş gibi
Kalemim bitince yitirdim seni
Mürekkebim yoktu
Dolduramadım yerini

Susmamız lazım bazı zamanlarda
Susamıyoruz ama
Vücut susuz duramıyor
Bizde susamıyoruz işte

Takıldı takılasıca kursağıma
Yıkıldı doğrularım hunharca
Meğer en sevdiğinden aldatılmış duyguların paramparça
Kimsenin suçu yoktu oysa
Haydi durma
Kucakla sevdiğini cesurca...

Yine dalgalara düştük
Rüzgar şahidimiz oldu
Ayrı yere savrulduk
Kimimiz ummana daldı
Kimimizin ayağı yere bastı
Boğuluyor zannetti

Buğulanmış toprak
Elimde bir tutam tohum
Serpiliyor yavaştan
Ah o gece
İndiriyor apansız hüzünleri
Yıldırım gibi üşüşüyor

Mumdan şiirleri üfler kaderim
Geçen her an yoldayım
Doğudan sancı batıdan sanrı batardı
Doğdukça birbirine karıştı
Ne acı ne sevinç
Belki ufak Bi sısı

Yara hatırlamaktır diye bir cümle idrakime takıldı. Elim yanmıştı kabuk bağlama evresinde şu an. Bu yara bana neyi hatırlatmak istiyor acaba? Gerçekten yaralar hatırlatmak için mi varlar? Bir de kabuk bağlıyor. Üzerine yaradan gelen parçalar oturuyor. Zamanla da yüzeyi daralıyor, izden başka bşr şey kalmıyor bastırınca da acımıyor. Oysa başta dokunduğun an avaz avaz bağırıyor. Ama yaradan yaraya da farklılık gösterir. Bazıları hemencicik geçer bazıları aylar sürer. Bıçağın kestiği, ateşin yaktığı, darbeyle oluşan yaralar var. Bıçak keskin, ateş yakcı, darbe morartıcı. Ve hepsinin iyileşme evreleri farklı. Bazısına krem sürersin bazısına da beklemekten başka bir şey düşünmezsin. Bakalım bizlerinki ne zaman savacak. Neyi hatırlatıp duracak?