Sana yazmak artık bir külfet.
Tuttuğum kalem bile bir yük, üzerime binen ağır bir palto.
Ve her biten mürekkep, içimdeki sevgiden bir parça daha çalıyor.
Bir zamanlar dilimden düşmeyen adın var ya,
şimdi dudaklarımdan eksik birer hece gibi düşüyor.
Ne sesin yankılanıyor içimde, ne de gözlerin eski ihtişamıyla parlıyor zihnimde.
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta