Avare kalınca dağları gezdim
aşka ocak olan ini sevmişdim
muğlak bir gecenin hışmına kızdım
ardından parlayan günü sevmişdim
gezdiğim yerler yokuşdu dardı
yüzümde korkudan buz teri vardı
meçhul gürültüler beynimi sardı
yeni başlasam da sonu sevmişdim
yollar yürümekle bitmek bilmezdi
boğazım lokmayı yutmak bilmezdi
sırtım bir yatağa yatmak bilmezdi
bana diken olan yünü sevmişdim
senin hayalinle rüyaya daldım
fakirin ekmeği umutmuş böldüm
senden gayrısını içimden sildim
atiden umut yok dünü sevmişdim
o felek benimle yine hırlaşdı
kulaklarım duymadı hep sağırlaşdı
ve bir gün gözlerim pek ağırlaşdı
ben masumum çünkü seni sevmişdim.
Kayıt Tarihi : 26.4.2009 12:58:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
bir bilene soralım, aşkı kim icad etti... (Fikret Sert)

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!