Sevmenin Sessiz Şekli

Vedalaşmak Değil, İçimde Bırakmak

Ben senden hiç ayrılmadım,
çünkü hiç sahip olmadım sana.
Ama şimdi fark ediyorum:
Bazen sevmek,
sahip olmak değil, sükûnetle bırakmakmış.

Sana el sallayarak gitmedim,
arkandan bakarak da ağlamadım.
Sadece bir gün,
bir sabah,
bir bakışında durdum.
Ve orada kaldım.

Vedalaşamadım Nihal.
Çünkü biz hiç “merhaba” demedik.
Ama ben içimde sana
binlerce veda ettim.

Her uyandığımda
“Bugün unutacağım seni,”
dedim.
Ama her gece
“Belki rüyama gelirsin,” diye yattım.

Artık biliyorum:
Sen benim yarım kalan dualarımdan birisin.
Tam söylenmemiş,
ama eksik bırakılmamış bir sevda gibi…

Ben seni içimde bırakıyorum şimdi.
Bir parantez gibi,
açık ve sonsuza kadar tamamlanmamış.

Bazen bir şarkının tam ortasında,
bazen bir şiirin en sessiz yerinde
senin ismin çıkacak yine karşıma.
Biliyorum.
Ama bu defa
kavuşmayı değil,
kabulü seçeceğim.

Çünkü bazı insanlar
hiçbir zaman bizim olmamak için
bizim kalbimize düşer.

Ve sen, Nihal Hanefendiciğim…
Benim kalbime düşen
en zarif yalnızlıksın.