Sevmenin hangi tonusun sen?

Sevmenin hangi tonusun sen?
Yalnızlığın griye çaldığı bir geçiş mi,
yoksa karanlıkta bile parlayan sessiz bir gülüş müsün?
Ben seni bakarken değil,
gözlerini kaybettiğim anda sevdim.

Sevmenin hangi rengisin sen?
Gül kurusuna çalan bir hüzzam mı,
yoksa gece mavisinden sızan bir sitem mi?
Sen hangi duanın içinde tutulmuş bir dilek,
hangi duvarın arkasında unutulmuş bir izsin?

Sevmenin hangi sessizliği sensin?
Yutkunulan bir cümle mi,
yoksa bağırılmaktan vazgeçilmiş bir itiraf mı?
Seninle konuşmak değil derdim,
seninle susmak bile yeterdi bana.

Sevmenin hangi acısı sensin?
İçten içe kanayan bir yara mı,
yoksa her tebessümde biraz daha kanatan bir anı mı?
Seninle yaşamak değil mesele,
sen gittikten sonra bile seni taşıyabilmek…

Sevmenin hangi kokususun sen?
Yağmurdan sonra toprak gibi tanıdık,
ama göçüp giden bir bulut kadar uzak mısın?
Senin kokunu bile ezberledim,
ama gidişine hâlâ alışamadım.

Sevmenin hangi sarkıtı sensin?
Tavanımdan yavaşça sızan bir özlem mi,
yoksa yılların biriktirdiği damla damla ihanet mi?
Sen sevilmesi gereken değil,
anlaşılması gereken bir yaraydın belki.

Sevmenin hangi boşluğusun sen?
Kalabalığın ortasında bile hissedilen eksiklik mi,
yoksa adı konmamış bir yoksunluk mu?
Ben seni yanımdayken bile hasret ettim,
bu ne garip bir yakınlıktı?

Sevmenin hangi suskunluğusun sen?
Ağlamaktan vazgeçmiş bir bakış mı,
yoksa bağırmak isteyip de dili tutulmuş bir ömür mü?
Sen benim içimde değil,
ben senin dışındaydım hep.

Sevmenin hangi tükenişisin sen?
Yazarken silinen bir kelime mi,
yoksa söylenmeden yutulan bir son cümle mi?
Seninle başlayan her şey,
kendine varmadan yarım kaldı.
Çünkü sen sevmenin yarım kalmışlığıydın.