Sevilmeyi Öğrenmek Şiiri - Kiyaz Kılınç

Sorsan bana sevgilim, “Sevmek mi yoksa sevilmek mi?” diye, “Hem sevmek hem sevilmek,” derim.
Ama sevmek belki bir şeydir, sevilmek çok şey.

Sevilmek:
Dizlerindeki yaraların öpülmesi gibi bir şey.
Ağlayan çocukluğunun kucaklanması gibi.
İçindeki fırtınalara bir liman bulunması gibi.
Kaybolmuş bir yolcunun ışığı görmesi,
Karanlık bir odada açılan pencere gibi; nefes almak, hayata tutunmak gibi.
Birinin seni, sen olduğun için, hiçbir şeyi değiştirmeden kabul etmesi gibi.
Kendi kendine bile affedemediğin yerlerini onarmak gibi.

Sevilmek, suskunluklarının bile bir anlam bulması,
Konuşmasan da birinin seni her hâlinle duyabilmesi,
Yorgun gecelerde, hiç beklemediğin bir anda üzerinin örtülmesi gibi.
Ya da en sevdiğin şarkının hiç çaba göstermeden kalbinde yankılanması gibi.

Gözlerinin içine baktığında, kendi aynandan yansımanı görmek gibi.
Sana ait olmayan yükleri bırakmana izin veren bir eldir belki.
Ve bazen sadece bir sessizlik, ama o sessizlikte dünyanın en güvenli yerindesin gibi.

Sevilmek, hayat seni zorluklarla sınadığında birinin yanında dimdik durması,
Senin bile unutmayı seçtiğin umutları hatırlatması gibi.

Sevgilim ben senden öğrendim sevilmenin ne demek olduğunu.
İşte bu yüzden,
Sevilmek, kalabalıklar içinde yalnız hissettiğin anda bir sesin seni bulmasıdır.
Hangi yolda kaybolursan kaybol, birinin seni beklediğini bilmek gibidir.
Yaralarına merhem sürmek değil sadece, onları gören birinin, “Bu da sensin, hepsiyle güzelsin,” demesidir.

Sevilmek, “Ben buradayım,” diyen bir çift gözün en karanlık anında sana ışık olmasıdır.
Gözyaşlarını silmek yerine, onları anlamaya çalışan bir eldir.
Sana düşman olan aynalara bakıp, seni onlardan daha güzel gören birinin varlığıdır.

Sevilmek, savaşlarından yorgun döndüğünde sessiz bir kucak bulmaktır.
Ve bazen hiç konuşmadan, sadece birinin nefesiyle iyileşmektir.
Dünyanın ağırlığını omuzlarından almasa bile, o ağırlığı birlikte taşımaya gönüllü olmaktır.

Sevilmek, zamanın durduğu bir anda bir kalbin senin için daha hızlı atmasıdır.
Bütün eksik parçalarının bir hikâye gibi okunması ve onlarla sevilmendir.
Hatta belki eksiklerinin hiç fark edilmemesidir, çünkü birinin seni hep bütün görmesidir.

Sevilmek, bir mucize değildir belki, ama seni mucizelere inandıran bir şeydir.
Ve her şeyin bitti sandığın anda, hayatın yeniden başlamasıdır.
Aslında, hiçbir şey yapmasan bile varlığının bir armağan olarak görülmesidir.
Ve belki de, sevilmek sadece çok şey değil, her şeydir.