Sevgiye Yürüyüş Şiiri - Hüseyni Divanı

Gecenin ayazında üşüyorken ağaçlar
Yürüyordum yalnız elimde titreyen sigaram
Yollar meydan okuyorken adımlarıma
Hışırtılar can veriyordu dalgınlığıma

Fikrimde heder oluyordu yer,gök ve soğuk
Bunalıyordu kanımla ateş alan gömleğim
Adımlarım dönüşü silmişti kafilesinden
Karanlığı sabah ezanı aydınlatana kadar

Direniyordu sensizliğe gecem,uykum ve hayalim
Zelzelelere kapılmıştı gecekondu duruşum
Sıcağıyla bitiremeden şehrin tutsak halini
Erken batıyordu yorgun batan güneşim

Açılıyordu kapılarım manasız gülüşlerle
Seyrediyordu dünyayı zifiri karanlığım
Adımlarım sertleşirken yorgun betonlarda
Felç etmişti kulaklarım uykusuz özlemimi

Acı bir gülümsemeyle yoklarken gözlerim gözlerini
Kaçak su tanecikleri sarıyordu çehremi
Ruhum meydan buhranı yaşarken ellerinde
Gidiyordu ellerimi kaderine terk edip gidiyordu