Sevgim bir okyanustu... Şiiri - Murat Ülkü

Sevgim bir okyanustu, derinliklerinde boğulmayı diledim.
Oysa sen, bir deniz feneri değil, bir karayel fırtınasıydın.
Gelip beni kurtarmak yerine, ruhumu dalgalara gömdün.
Ben senin limanına sığınmaya çalışırken, sen fırtınayı getirdin.

Kalbimde kırık bir ayna, yüzümde sahte bir tebessümün yansıması.
Her parça bir yara, her yara kanayan bir hatıra.
Ama senin adın, sanki tüm acıları silen sihirli bir rüzgar.
Unuturum her şeyi, nefes almayı bile.

Bir gün gelecek, sen de anlayacaksın bu gidişlerin nedenini.
Kırılan her kalbin, yitik her ruhun sesini.
O zaman bu dizeler, birer birer içini kemiren birer kurt olacak.
Ve sen, benim yalnızlığımı giyinip, benim kederimle uyanacaksın.

Aşkın bir rüzgar değil, bir kasırgaydı.
Yüreğimde bir enkaz bıraktı, paramparça bir harabe.
Sen limanı terk edince, sadece gemim değil, tüm dünyam battı.
O dalgalar beni yutarken, sen çoktan ufukta kaybolmuştun.

Herkes aşkı ararken, ben seni buldum sanmıştım.
Kaybolmuş bir denizci gibi, fırtınaya tutuldum.
Senin limanın kurtuluşum değil, en büyük yanılgım oldu.
Ve sen beni açık denizde, acımasız dalgalara bıraktın.

Sonsuz bir gökyüzünde, tek parlayan yıldızımdın.
Şimdi her şey zifiri karanlık, ne ay doğar ne güneş.
Bu sonsuz karanlıkta, artık bir yol yok.
Sadece içimde biriken acı, ruhumu saran bir enkaz gibi kalıyor.

Ruhumun enkazında, yıkık dökük bir şehirdeyim.
Gözlerim yorgun, kalbim küskün.
Ama senin hatıran, her köşeyi aydınlatan bir meşale.
Yakıyor ve aydınlatıyor, beni küllerimden yeniden var ediyor.

Gidişin bir deprem gibi, sarsıyor tüm bedenimi.
Duvarlar yıkılıyor, tavan çöküyor üzerime.
Ama bu enkazda bile, sana dair bir iz buluyorum.
Bir rüya gibi, bir hayal gibi, ama gerçekliğim oluyor.

Oysa ben, sadece seni istedim.
Bir liman, bir sığınak, bir yuva.
Senin kollarında, dünya durdu benim için.
Ama şimdi, o dünya paramparça.

Bu şiirin sonu yok, tıpkı aşkım gibi.
Her yeni dize, yeni bir yara.
Her yeni hece, yeni bir acı.
Ama ne kadar acırsa acısın, seni sevmekten vazgeçmem...