Sevgilim,
Bu satırları sana yazarken, yanımdaki makinenin sesi, odamın duvarlarına çarpan sessizlik kadar ağır geliyor bana. Belki bu satırlar sana ulaşacak, belki de ulaşmadan kalbimin son atışıyla birlikte bu kâğıtta mühürlenecek. Ama bil ki, her kelimesi, her cümlesi seni ne kadar çok sevdiğimin itirafıdır.
Penceremden gökyüzüne bakıyorum. Bugün bulutlar biraz daha yakın, biraz daha hüzünlü. Sanki benim için değil de, bizim için ağlıyorlar. Bedenim yorgun, nefesim kısık, ama sana olan sevgim hâlâ ilk günkü gibi canlı. Ne zamandır içimde sakladığım, söyleyemediğim tüm duygularımı şimdi son kez, hiç eksiltmeden sana bırakmak istiyorum.
Seni tanıdığım gün, hayat bana en büyük hediyesini vermişti. Gülüşünle ısındım, gözlerinle yolumu buldum. Belki sana yeterince söyleyemedim, belki sevgimi sakladım, ama bil ki her sustuğumda kalbim haykırıyordu: “Seni seviyorum.” Şimdi, bu satırlarda artık susmak yok.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta