Sevgilim Şiiri - Baki Ortak

Nedir bu sevgilim...
Nedir bu ayrılık?
Hangi rüzgâr savurdu bizi iki yöne?
Nedir bu dargınlık?
Hangi kelime yaktı içimizdeki baharı...
Nedir bu sessizlik?
Bir susuşun, bir bakışın bile
Yıkmaya yetti dünyamı, sevgilim.

Bir vakit ellerimizde umut çiçekleri açardı,
Şimdi solgun yapraklar dökülüyor avuçlarımdan.
Ne kadar tutmaya çalışsam,
Zaman kayıyor parmak aralarından.
Sen gidiyorsun...
Ben kalıyorum.

Nedir bu, sevgilim?
Gözlerinde bir yabancı sessizliği,
Dilimde bin dua, bin yara…
Her nefesim seni çağırıyor hâlâ,
Adını anmak bile yakıyor içimi.

Bir zamanlar gülüşünle uyanırdım,
Şimdi yalnızlığın soğuğuna sarılıyorum.
Yastığımda senin kokun,
Kalbimde sessiz bir isyan var.
Ne kadar unutmam gerekse de,
Her gece gözyaşlarım söylüyor seni bana.

Bir ayrılıktır geçti üstümüzden,
Kökünden söktü yüreği.
Bir eksiklik kaldı bende,
Adını bilmediğim bir boşluk gibi,
Seninle dolup, seninle tükenen...

Geceler uzun,
Yıldızlar sanki senin gözlerin.
Bir bakıyorlar,
Bir kayboluyorlar karanlığın içinde.
Ben her kayışlarında biraz daha eksiliyorum.

Söylesene, sevgilim,
Biz mi büyüyemedik bu sevdaya,
Yoksa dünya mı küçüldü yüreğimize?
Bir tek sen bilirdin kalbimin kıvrımlarını,
Bir tek sen dokunurdun içimdeki çocuğa…
Şimdi sessizliğinle üşüyor o çocuk.

Bir yanım hâlâ seninle,
Bir yanım senden kalan enkazla uğraşıyor.
Ne gitmeyi becerebildim,
Ne kalmayı...
Bir yarım hikâye gibi kaldım,
Son cümlesi sensiz yazılamayan.

Ey giden,
Ey içimi alıp da sessizliğe gömen,
Bilesin ki bu kalp hâlâ senin için atıyor,
Her acısında, her sızısında,
Bir tek seni anıyor.

Ve ben,
Küllerimden doğmayı değil,
Küllerimin içinde seni bulmayı seçtim.

Bir gün,
Bir rüzgâr eserse uzaklardan,
Bil ki o ben olacağım, sevgilim…
Gözlerine değen bir sızı,
Kalbine düşen bir dua gibi…

Çünkü ben,
Seni yüreğimin en derin yerine kazıyan,
Her nefeste seni yaşayıp tükenen,
Bir yanık gönül sevdalısıyım — Kul Ortak

KUL ORTAK