Sevgili sen; Şiiri - Buturflys Dreams

Bu satırları sana yazıp yazmamak konusunda çok düşündüm. Belki hiçbir zaman okumayacaksın, belki de bir gün tesadüfen eline geçecek. Ama içimde birikenleri susturmak artık mümkün değil.

Arada sırada aklıma geliyorsun.
Durduk yere, anlamsız bir anda…
Kalbim sıkışıyor, gözlerim doluyor.
Sana söyleyemediğim, hatta kendime bile itiraf edemediğim o kadar çok şey var ki.
Bazen diyorum ki: "Ne ara bu hâle geldik?"
Eskiden birbirimizin gözlerine bakarken bile gülümserdik,
şimdi aynı gökyüzüne bakıp susmayı öğrendik.

Kırıldık.
Kırıldım.
Ve ne tuhaf ki, sen de kırıldın, bunu da hissediyorum.
Ama en çok da birbirimizi kırmaktan çekinmez oluşumuz acıtıyor içimi.
Ne zaman bu kadar hoyrat olduk birbirimize?
Ne zaman sevgi yerini inatlara, suskunluklara, gurura bıraktı?

Unuttuğumu sanıyordum.
Kendimi inandırmıştım her şeyin geçtiğine.
Ama sonra bir şarkı çalıyor,
ve ben yine seni buluyorum sözlerin içinde.
Anılar geliyor ardından.
Gülüşlerin, bana sarılışın, "hep" dediğimiz o günler…

Ve içimden bir ses soruyor:
"Eğer sevseydi, böyle gider miydi?"
"Sözler, hayaller... Hepsi ne oldu?"
Bir zamanlar seninle kurduğum hayaller, şimdi sessizce içimde saklı.
Tozlu bir rafta, hiç dokunamadığım bir hatıra gibi duruyorlar orada.

Sahi…
Sonumuzun böyle olacağını bilseydim,
o yola yine de çıkar mıydım seninle?
Bilmiyorum.
Belki evet, çünkü seni sevmek güzeldi.
Ama seni kaybetmek, paramparça etti içimi.

Ben sadece…
Bazen seni hâlâ seven o halime üzülüyorum.
Ve seni, beni bu hâle getiren hâline kırgınım.

Ama bil ki, içimde hep bir yerin olacak.
Çünkü bazı insanlar hayatımızdan gitse de,
kalbimizden kolay kolay silinmezler.

Hoşça kal demiyorum,
çünkü sen hep bir yerlerde olacaksın.

Sadece... sessizce özlüyorum.

— Biri vardı seni çok seven...