Her güne yüreğimde bin fırtına ile karışmaktan yoruldum hocam. Bin kahrın yüküyle 'Vira Bismillah' diyerekten karışmaktan insanlar arasına yoruldum. Herşey flu bir anlamsızlık perdesiyle örtülüyor gün be gün zihnimde.
Dipsiz bir karanlığın o hiçliğe sürükleyen etkisinden kurtarabilmek için çabalıyorum durmadan.
Adı konulmamış acıların girdabında boğulmaktan bizarım. Öfkelerim de, korkularım da eskilerin deyimiyle 'nev-i şahsına münhasır' olmaktan çıkıp hızla sıradanlaşıyor. Sessiz kalmaktan değil ama kendi sesimin sahibi olamamaktan korkuyorum.
Kırılgan bir hüznün zihnimin tüm kıvrımlarında dolaştığını hissediyor ama buna karşı durmanın reçetesini bir türlü bulamıyorum.
Alıp başımı gitmek, bu anlamsız ve hunhar oyundan çıkmak istiyorum fakat bir arkadaşın yıllar önce söylediği 'Direnmek umuttur' sözleri çınlıyor kulaklarımda. Kalıyor ve direniyorum. Her fırtınada bir kez daha kırılıyor ama eğilmiyorum hocam. Eğilmiyorum.
Oturup şiirler yazıyorum, şarkılar söylüyorum ve gecenin öfkesine parıltılı yakomazlarıyla direniyorum uçsuz bucaksız denizlerin.
Kayıt Tarihi : 15.10.2005 01:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!