Sevgili Dost,
Sana bu kırık dökük satırları yazmayı düşündüğüm andan beri, içimde kelimelerin hararetli bir boğuşması başladı. Heyecan, sitem ve biraz da hüzünle dolu duygular elimle kalem arasındaki bağı çözdü. Biraz eksiklik, biraz fazlalık; kimi zaman abartılı cümleler kurmak istedim. Naifliğim buna öfkeyle karşı çıktı, ama yüreğimin kırılganlığı galip geldi.
Sevgili Dost,
Doğan güneşin ilk ışıklarıyla yazıyorum bu mektubu. Sabahın seherinde, ağaçların yapraklarıyla dans eden serin rüzgârı hissederek... Dağların zirvesine bir nur gibi inen gündüzün o ilk ışığında yazıyorum. Günün erken saatlerinde, bir parça ekmek peşindeki kuşun heyecanı dikkatimi çekiyor. Şarkılı türkülü bir neşeyle dans ediyor; sanki açlığı bile unutur gibi... Sonra biraz yorgun düşmüş olmalı ki pencere demirli manzarama konuyor. Varlığıyla tamamlanmış bir tablonun eksik parçası gibi yerini buluyor. İçimde ona dokunma arzusu var ama kaçıp gitmesinden korktuğum için yalnızca bakmakla yetiniyorum. Gözleri bir yere odaklanmış; dikkatle evin içini izliyor. Kendini dört satırlık bir metnin ortasında buluveriyor, farkında olmadan.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta