Sevgili Arkadaşım Şiiri - Ayşe Akdoğan

Sevgili arkadaşım,

Uzun zaman oldu elime kağıt kalem almayalı.Seninle yağmur havalarda yürümeyi ne kadar çok özlemişim.Sabahları kursa giderken sürekli ben konuşur,sen ise hep beni dinlerdin.

Bana, sen yeter ki konuş hiç susma! Seninle bu şekilde dünyanın öbür ucuna bile gitmeye razıyım derdin.

Bak yine hüzünlendirdin beni. Kedi gibi hain gözüken, ama bir o kadar da şirin bakışların geldi gözümün önüne.

Soğuk bir kış günüydü.Dışarıda sicim gibi yağmur,sabah gök gürültüsüyle uyanmıştım.

Gözlerimi sıkıca, kulaklarımı iyice kapattım.Ne bir şey duymak,ne de bir şey hissetmek istiyordum.Benim yüreğimdeki yağmurları dindirmek nerdeyse imkansızdı.

Ağlamaklı,perişan suskun bir şekilde iyice yatağıma sokulup, yorganı iyice üstüme çekmiştim.Babamı yeni kaybetmenin acısıyla hiçbir şey yapmak gelmiyordu içimden.

Nasıl alışacağım sensizliğe baba? Nasıl? dedim kendi kendime. Gözlerim dolmuştu.

Hep saklıyordum gözyaşlarımı annemden.Kuytularda köşelerde bırakıyordum
gözyaşlarımı.

Babamın son sözleri ile irkilmiştim;
-‘’Hep ama hep güçlü ol’’deyişi kulaklarımda çınladı. Yataktan hemen fırlayıp
kursa gitmeye karar verdim. Baya da ara verdim diye düşündüm…

Hazırlanıp kursa geldiğimde sırılsıklam olmuştum. Yağmur fena ıslatmıştı beni.

Hayat devam ediyordu. Herkes o kadar mutlu duruyordu ki… Sanki bu acıyı hiçkimse yaşamamış tatmamıştı.

Acımı görmemiş, hissetmemişlerdi bile.İlgilenmemişlerdi benimle.

Oysa ben onların hepsini arkadaşım biliyordum. Arkadaşlık bu bumuydu? diye üzülerek geçirdim içimden.
Ne kadar çok yanılmışım…

Oysa acılar paylaşıldıkça azalmaz mıydı? Acılarımın azalması için arkadaşlarımla paylaşmak istemem çok mu bir şey di?

Bu tavırlar acılarımı daha da artırmıştı sanki. Teneffüste arkadaşlarımın eğlenmeye gitmeye karar vermesi, beni daha da çok yıkmıştı.
Arkadaşlarımı ben bu kadar severken,onlarla gülüp, onlarla ağlarken.Onlar bana karşı, bu kadar duyarsız olamaz,diye geçirdim içimden.

Üzüntüm bin kat daha artmıştı.Çıkış saatimi zor ettim.Boğazıma birşey değil bir çok şey düğümlendi o saat.

Kurstan ağlayarak uzaklaştım.Gözyaşlarımla, yağmur arkadaş olmuşlardı.Hiç bu kadar yıkıldığımı hatırlamıyorum..Arabalar, korna sesleri,insanlar,her şey birbirine karışmıştı sanki.

Dünya umurumda değildi.

Hiç arkadaşım yokmuş ne acı.En mutsuz günümde beni herkes yalnız bırakmıştı.Yapayalnızdım tekbaşıma.Sadece gözyaşlarımla ve ben.Ağlayarak yürümeye devam ettim.

Arkadan birden bir el,omzuma dokundu.Dönüp bakmaya bile cesaretim yoktu.Bu bir dost eliydi.Sımsıcak.Hiçte yabancı bir el değildi.

Dönüp baktığımda gözyaşları içinde kurstan tek arkadaşım, tek dostum sen, ağlayarak koşmuştun arkamdan.Boynuma bir sarılışın ‘canım n’ olur beni affet’ demen dünyalara bedeldi benim için.

Bir süre yolda boyun boyuna sarılıp ağlamıştık.
Acıda olsa çok şey öğrenmiş oldum hayattan.

Herkesten arkadaş olurmuş; ama herkesten dost olmazmış.

Sevgili arkadaşım seni çok ama çok seviyorum.

O elinin izi hala omuzum da sımsıcak duruyor biliyor musun?