Severim ama güvenemiyorum.
Bir adım atıyorum, geri çekiliyorum hemen.
Kalbimle aklım, masanın iki ucunda satranç oynuyor.
Bir hamleyle kazanacakken, ötekisi tahtayı deviriyor.
Kim haklı bilmiyorum,
belki de ikisi birden haksız.
Sevmek kolay, öyle öğrettiler.
Bir gülüşe bağlan, bir söze inan,
bir hayale kapıl.
Ama ya sonra?
Sonrası hep yarım, hep eksik.
Bir köprü kuruyorum duygularımdan,
ama ortasında durup dönüyorum geriye,
ya çökerse diye.
Güven…
Ne tuhaf bir kelime.
Söylemesi basit, taşıması ağır.
Birine emanet ediyorsun içindeki kırıkları,
ama ya düşerse?
Ya tekrar kırarsa?
Yeniden toplamak için gücüm var mı,
bilmiyorum.
Ben severim,
çünkü sevgi insanı hayatta tutar.
Ama güvenemem,
çünkü güven, insanı batırır.
Bir kez batar mıyım,
bin kez batar mıyım,
hiçbirini göze alamam.
Severim ama güvenemem,
çünkü sevgi kalbe aittir,
güven ise zamana.
Ve zaman,
bana hep geç kalan bir dosttur.
Kayıt Tarihi : 29.11.2024 02:43:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!