Seven Bin Kere Ölür Şiiri - Özdemir Koca

Bir yaz günüydü öğlenin o hararetinde,
Bir Meşe altına uzanıp çay içtiğimizde...
Bir dudak payı kadardı sevdamız senle,
Çay yakar sen yakarsın kalbimi sessizlikle.

Hani seninle ilk buluşmamız vardı ya,
Nehir kenarında boz tarlanın içinde,
Senin ellerinde kınalar vardı kızıl kızıl,
Eller yakar sen yakarsın kalbimi sessizlikle.

Keşke vursaydın o zaman beni kalbimden,
Böyle acı vermezdi bana terk etmenden,
Gözlerini benden ayırdın gittin uzaklara,
Gözler yakar sen yakarsın kalbimi sessizlikle.

Bırak her şey bir dudak payı kalsın aramızda,
Ne sen dön ne ben seveyim seni yeniden,
Bilirim benim de bir sevdiğim var konakta,
Ölüm yakar sen yakarsın kalbimi sessizlikle.

İşte öyle Özdemir'im ölüm budur dersin...
Sevmek nedir diye sorarlarsa gelip senden,
İnsan bir kere mi ölür sanıyorsun sanmam,
Seven bin kere ölür ölüm nedir bilmeden.