Sevdinmi Sen Beni Şiiri - Mucize Şiirler

Sevdinmi Sen Beni

Sevdin mi sen beni?
Sevdim peki o zaman neden yüzüstü bırakıp gittin?
Bıraktın beni şehir ışıklarının altında, üryan,
sokak lambalarının solgun gölgesinde.

Senin adın düştü dudaklarımdan sessiz bir ağıt gibi,
evimin her köşesinde yankılanan titrek bir nota.
Gecelerimdi en sadık arkadaşım;
saatler usul usul geçirirken, ben saydım kayıp anıları.

Hatırlıyor musun gömleğinin cebinde sakladığın mendili?
Ben onun kokusunu ömrüme çizdim,
sen ise sabahın ilk ışığında, arkana bile bakmadan uzaklaştın.
Bilmez misin, her adımın bir iz bıraktı ruhumda;
senin ayak seslerin hala karanlığa karışır içimde.

Ne yaşadığımı sen biliyor musun?
Bilir misin gecenin yarısında içime düşen o soğuk,
ve sabaha karşı çalan telefonun dışında kalan tüm umutlar?
Benim yaşadığım, senin anlattığın hikâyelerden daha ağır,
daha ıssız bir kıyıya yığılan taşlar gibiydi.

Sevgi dedin, ben inandım bir mabede ışık yakar gibi.
Sen ise mumunu söndürdün, sebepsizce, usulca;
bıraktın alevi kıvılcımında, ve ben titredim o soğukta.
Söylediklerin rüzgârda dağılan yapraklardı belki de,
ve ben her yaprağa tutunmaya çalıştım, nafile.

Güvenimi parçaladın, elimde kalan yalnız bir harita şimdi:
üzerinde hiçbir yol yazılı değil, sadece kaybedilmiş şehirler.
Sordum kendime defalarca: Nerede düştü zincirlerimiz?
Hangi kavşakta kaybettik birbirimizi?
Cevaplar bir kaplumbağa hızıyla sürüklendi, kaçtı elimden.

Ama ben yaşadım; her acı bir ders, her sessizlik bir şarkı.
Yıldızlara anlattım kırık planlarımızı,
ay bana fısıldadı: “İlerlemek zorundasın.”
Senin gidişinle öğrendim yalnızlığın rengini,
ve o renk, beklemediğim bir sabahı getirdi bana.

Şimdi geçmişe bakınca, görüyorum
sevginin adı mıydı bu yoksa yalnızca alışkanlık mı?
Senin yokluğun bana öğretmen oldu:
kendi kalbime bakmayı, kendi ellerimi tutmayı.

Sevdin mi sen beni? Evet ya da hayır artık yorgun sorular.
Ama bilmeni isterim: ben ayakta kalmasını öğrendim,
yüzüstü bırakıldığım yerden doğruldum, toprak döktüm üzerimden.
Gözlerim eskisinden daha keskin, daha temiz;
yürüdüğüm yol artık bana ait.

Ve eğer bir gün yolun düşerse aynalara bakmaya,
orada benim gölgem olmayacak belki, ama bir iz göreceksin;
o iz, terk edilmiş bir geceyi aydınlatan sabah ışığı
beni onaran, beni var eden sessiz inanç.

Sevdin mi sen beni? Belki.
Ama ben artık sevmeyi öğrendim: önce kendimi, sonra gerçeği.
Ve bu şiir, bıraktığın boşluğa karşı yazdığım bir cevap;
sensizliğin içinden yükselen, dimdik bir şarkı

Söz : Mucize