Sevdanın Oturduğu Sokak Şiiri - Şeref Işı

Ben sevdanın oturduğu sokakta tanışmak isterdim seninle
Serin bir Eylül akşamında mesela
Sararmış ve dalından kopmuş yapraklara aldırmadan yüreğimizde
Bir Haziran mavisi,gökyüzünü kıskandıran bir umut yüreğimizde
Senin o güzel yüzünde tarifi mümkün olmayan bir gülümseme
Benim gözlerim gözlerinde ve yürek kafesime sığmayan bir mutluluk
Dedim ya ben sevdanın oturdugu sokakta tanışmak isterdim seninle
Eski bir İstanbul yolunda,mesela arnavut kaldırımlı taşlarda hafıf rampa
Elin elimde dikkatlice inmek sahile
Martıların gökyüzünde dans ettiği deniz derya üzerinde
Bir banka oturup,dokunmak bir kuş gibi omuzuna ama aklım yüreğinde
Seni sevmek o zamanlarda delicesine
Ben sevdanın oturduğu sokakta tanışmak isterdim seninle.
Bütün dertleri senden uzaklaştırıp,mutluluk serpmek yüreğine şiirler yazmak kafiyelerce
Gülümsemenin tek sebebi olmak ne güzel olurdu,sen gülünce sanki dünya dururdu
Sevmek seni bütün yalanlardan öte,yalan dünyanın orta yerinde
Dedim ya ben sevdanın oturduğu sokakta tanışmak isterdim seninle
Şimdi böyle delirmezdim özleminle,çığrından çıkmazdı duygular
Yaşamak anlam kazanırdı senin güzel yüzünde
Bir ömre,bin hayat nasıl sığarmış gösterirdik sevgi bilmez yüreklere
Saçlarımızdaki aklar,yüzümüzdeki çizgiler tek tanığı olurdu mutlu zamanların
Ben sevdanın oturduğu sokakta tanışmak isterdim seninle