Sevdamın mahşerindeyim Şiiri - Asya Öztürk

İnsan kendine sustuğu kadar kendini özlememiş
ben ise kendimi içimde arar oldum
Sen hiç acıyı kana kana karanlık bir odanın duvar dibine oturup içtin mi
canının acısından duvarları tırnakladın mı
o boya kalıntıları tırnaklarının arasına girip de daha çok acıttı mı içini

Yazın ortasında sonbaharı yaşattın bana
döktürdün yapraklarımızı acımasızca yar
Bu sevdanın ahını sormaz mı sanıyorsun Allah
o vicdansız yüreğine ateşler düştüğü zaman anlarsın
bir yüreğin ahını almanın nasıl bir sızı olduğunu
Ellerinle akan gözyaşlarını silince anlarsın bana yaşattığın acıyı be sevgili

Bugün yüreğimin acıları dökülüyor haykırırcasına
atsam sokaklara kendimi dinmiyor içimdeki sızı
efkâr sarmış bedenimi şarkılar seni anlatıyor susturamıyorum içimdeki seni
Ne kadar sitem etsem de özlemin çiğ gibi çöktü üzerime
yüreğim sensizliğin durağında mahşer yeri şimdi sevgili
Seninle olmayan ömrüm sonsuzluğa doğru yol aldı
ağlamayı bilmeyen gözlerim kan ağlıyor artık
acıyan kanayan yanlarımı Allah’a havale ettim