Sevdamın Ezgisi Şiiri - Ahmet Bağadur

benim sevdam saman alevi değil! ...
hemen sönmez
orman yangınıdır içimdeki çaresiz.
hangi nehir yeter, hangi okyanus, hangi yağmur
belki bir tek gonca gül, belki bir tutam nergis

dil söylemez, akıl almaz,
masal anlatmaz
derin bir uçurum benim sevdam.
gözlerinde yeşeren, ellerinde büyüyen
maviş bir bebek gözüdür, bir sevdalı kelebek tozudur,
namustur, alın teri verilmiştir
ardından su dökülmüştür uğrunda

ve sevdamın sebebi sen
kasımda açan gonca.
sen beni saldın bu sevda ezgisine aklınca.
kar yağmaz mı üzerine,
tekmil ağaç yaprak dökmez mi? ..
kasımda bülbül ötmez senin için,
üveyik kuşları uçmaz, bir ben çırpınırım
yetmez mi? ....

her kasım gelişinde dumanlanırım gene.
sönmüş volkan misali
sevdamın ezgisi.
dumanı yavaş tüter, külü sıcak
bir gülü görsem kar yağmış üzerine
hemen parlayacak.....

gün geldi gecenin ardından
çaldılar, söylediler ozanlar
sevdamın ezgisini.
ve kırıldı sazlarının bam teli
yüreğiminde aynası.
bulutlar ağladı sonra sağnak sağnak
adını boran koydum sevgimin
ardından bir gökkuşağı, parlak! ....
bir ucunda sen bir ucunda bendim
aramızda koskoca bir dünya
koskoca, menzilsiz bir ufuk
ve yedi kapkara renk
kör etti yüreğimi ölene dek.

yol eylemişim dünyayı, umudu harman.
bulmak için seni
yıllardır yoğurmuşum hasreti sevgi ile
ne can kalmış, ne umut, ne de derman
dizim toprağa düşmüş
gözümde toprakta
azrail’de gelmiş başucuma
hoyrat bir türkü söyler
dinlemem ne kart ses nede asi
zülfün telini gerip sazıma
çalmak isterim, gözlerine bakmak
ve doymak.......
sevdamın ezgisi