Sevda Koca Bir Yalan Şiiri - Şimdilik Mısra

Bir gün bir bakışta başlayan o masum
yanılsama, yıllar sonra kalbimde yankılanan
bir ağıt oldu. Meğer biz sevdaya değil,
sevda sandığımız bir hayale tutulmuşuz.
Kalbin sandığıyla gözün gördüğü arasında
koca bir uçurum varmış da, biz gözlerimizi
kapayıp ellerimizle birbirimize tutunmuşuz…
boşluğa.
Seninle konuşmalarımızda sanki dünya
susardı. Her kelimen, dudaklarından değil,
kalbinden dökülürdü. Ben sandım ki, bu
kadar içten bir ses yalnızca gerçek bir
aşktan doğar. Sandım ki sevda; senin
ellerini tuttukça büyür, büyüdükçe dünyayı
susturur. Ama susturduğumuz tek şey,
içimizdeki uyanan şüphelermiş.
Zamanla fark ettim ki, senin sevdiklerin
arasında ben hiç olmamışım.

Oysa ben, ömrümün dört mevsimini sana
adayacak kadar gerçek sevmiştim. Kalbimi
her sabah seninle uyandırır, akşam
dualarıma senin adını katardım.
Ve şimdi dönüp baktığımda, “sevda”
dediğimiz şeyin aslında ne kadar kırılgan,
ne kadar aldatıcı bir parıltı olduğunu
görüyorum. Sevda koca bir yalanmış
meğer…
Ama ne yalan!
İnsan öyle bir yalana kanar ki, bir ömür
doğruları istemez olur.
Yine de…
Sana içimden gelen en güzel duayı ettiğim
geceler, gözümden düşen yaşlarla değil,
kalbimden doğan sevgiyle var oldu. Sen
doğru olmadın belki… ama ben o yalanın
içinde bile doğru kalabildim.
Ve belki de bu yüzden, içimde hâlâ bir sevgi
kırıntısı var.
Gerçek olmayan bir sevdaya, gerçek

duygularla tutunmuş bir kalbin kırık hikâyesi
bu.
Hâlâ yazıyor…
Hâlâ seni sevmiyor ama seni sevmeye
çalışan o hâli seviyor.