Sessizlikte akanlar Şiiri - Muhammed Yağmur

Kimse yokken daha çok ağlanır,
Gece, duvara yaslanır karanlık gibi.
Bir bardak su bile şahit olur bazen,
İnsanın içi, dışından daha kırılgan olur.

Telefon çalmaz artık,
Beklediğin ses sustuğunda…
Ama kulağın yine de çınlar;
Hatıralar da konuşur çünkü.

Bir perde kıpırdar rüzgârsızken,
Bir resim düşer yerinden sebepsiz.
Sen bile şaşırırsın ağladığına,
Çünkü bazen bilmezsin, nereden aktığını acının.

Ağlamak...
Bir boşluğa isim koymaktır aslında,
Ve o ismi kimse duymasa da,
Sen her seferinde yeniden söylersin kendine.