Sessizlik korusu Şiiri - Hatice Güzen

Bir ağacın gövdesinde
parmak izim gibi işlenmiş
bir sessizlik uyuyordu
rüzgâr her değdiğinde
bir anı kıpırdıyor
yaprakların en uç noktasında

Köklerinde kaldı
sürgün yemiş mevsimler
bir çiçeğin yalnızlıktan taşarak açtığı gün
senin sustuğun yer
orada büyüdü içimde susmalar

Bazı ağaçlar anımsar
hangi daldan sana baktım
hangi gölgede
gözlerinle sustum
sözsüz bir rüzgâr gibi

Kabuklarında ince çizikler
göğe kazınmış suskunluklar gibi
gövdesi susuyordu
ama iç sesiyle anlatıyordu
beni yalnız sana

Zaman yer değiştirmedi
sadece içime kıvrıldı
belleği olan her şey
bir iz bırakır toprakta
ve bazı hatıralar
suskun bir ışık gibi
yeniden yeşerir
gecenin dibinde

Şimdi her orman
senin adına bürünen
bir sessizlik korusu
yürüdükçe
dalga dalga
içime çöker
ve büyür

adını bile anmadan çağıran
derin bir yankı