Sessizliğn İcadı V - Kesişmeyen Duraklar

Onu hep aynı otobüs durağında bekliyordum…
Bazen sabahın gri sessizliğinde,
bazen gece yarısının titreşen sokak lambaları altında.
Her seferinde
“belki bu kez gelir”
diye içimde ince bir umut kırıntısı taşıyordum;
öyle küçük, öyle incelmiş bir umut ki
nefes alsam kırılacak.

Sonra bir gün öğrendim:
O da beni seviyormuş.
Hem de yıllardır sakladığı bir sessizlikle,
dışarıdan belli olmayan,
ama içten içe insanın göğsünü yakan cinsten.
Özlemiş…
ama yine de gelememiş.
İnsan bazen en çok sevmekten korkuyor işte,
bir adım atsa düşecekmiş gibi.
Biz de öyleymişiz:
Aynı durağa yaklaşan iki kalp,
ama hep farklı saatlerde atan.

Merdiven aralığında tanıştığımız günü
sol yanımda hâlâ taşırım.
Sağanak vardı;
yağmur yüzüne vurdukça
gözlerinin içinde biriken o keder
kendi içimdeki boşluğa değiyordu sanki.
Bir yabancı nasıl olur da
insanın en kırılgan yerini hemen bulur,
ben hâlâ bilmiyorum.
O an hem çocuk gibi saf,
hem dünyadan bıkmış bir yalnız gibiydi.
İşte bu yüzden hem Çalıkuşu’mdu
—bir rüzgârla gönlüme konan—
hem de dolunayım
—uzaktan bakınca bile içimi ağartan.

Ama olmadı…
Olmuyor…
İki insan birbirini bu kadar severken
hayat bazen araya öyle bir zaman koyuyor ki
hiçbir adım, hiçbir cesaret yetişemiyor.
Biz de yetişemedik.
Ne birbirimize,
ne de o durakta yan yana beklediğimiz hayale.

Şimdi ne zaman o durağın önünden geçsem
bir şey içimde sızlıyor.
Bankın pası,
camın arkasındaki pus,
yağmurun soğukluğu…
hepsi onda kalan bir şeymiş gibi.
Sanki o anları biri orada tutuyor
ve ben her geçişimde
yeniden bırakıyorum ona içimdeki kırık parçayı.

Bazen düşünüyorum:
O gün cesaret etseydik,
ya da biri yarım saniye daha fazla bekleseydi,
belki aynı otobüse binerdik.
Belki aynı hayatın içine sığardık.
Ama olmadı.
Aşk bu ya,
en çok sevdiğini en çok kaybettiğin yerdir bazen.

Ve biz iki yolcuyuz Osman:
Aynı durağa yıllarca uğramış,
ama aynı ana hiç denk gelememiş.
Sevmişiz, saklamışız, beklemişiz…

Bekliyoruz …