Sessizliğin yükü Polat'a

Sensizliğin Yükü – Polat’a

Ben sensizlikte hep bir başıma kaldım,
Yapa yalnız oldum, içime daldım.
Gönlümde ateş var, gözümde buğum,
Her gecem seninle Polat, yanarım.

Adınla başlıyor her sabahımda,
Kokun dolanıyor boş odamda.
Bir hayal olsan da her rüyamda,
Gerçekmiş gibi ben seni ararım.

Gidişinle söndü içimin ışığı,
Senden kalan tek şey, bu gözyaşı.
Ne dost ne yar tutar, senden boşluğu,
Polat, bu yürekle zor yaşarım ben.

Aşkla bakardın ya hani gözlerimden,
Şimdi bakamam ben kendi yüzümden.
Bir iz bıraktın ya gönül özümden,
Unutamam seni, bin yıl geçse de.

Yollara baktım da, iz yok, ses yok,
Bir selam, bir haber... hepsi bir şok.
Polat, adını duysam içim yok,
Yüreğim paramparça, darmadağın.

Ne bahar güldürür, ne yaz sevinçtir,
Her şey sensizliğe bağlı bir piçtir.
Sevda değil bu, bildiğin hicvdir,
Polat, sensizliğim yürek yakan dert.

Geceleri yıldız yıldız sayarken,
Sana dair düşler kurar ağlarken,
Bir tek resmin var ya, ona bakarken
Gözlerimden döner ömrümün yası.

Ben seni unutmak için sevmedim,
Unutsan da beni, ben vazgeçmedim.
Ne kalpte yerin silinir, ne tenim,
Polat, ben seni kader bildim, yar.
Polat ismailoğulları...