Sessizliğin Tuzu Şiiri - Seyrani Göl

Adımı suya fısıldadım,
dalga yutmadı,
geri verdi
tuz gibi, yakarak.

Gecenin en derin yerine
bir kelime gömdüm.
Üzerine yıldızlar düştü,
hiçbiri aydınlatmadı içimi.

Ben,
yankısını unutmuş bir çığlıktım,
kendi içime çarpıp durdum,
sustukça büyüyen bir sessizlik gibi.

Kıyıya vurmuş denizkabuğuydum artık,
her duyan kulağa başka bir hüzün anlatan.
Ben anlatmadım,
rüzgâr anlattı içimde olanı.

Bir yelken açtım sonra
rüzgârı olmayan bir göğe.
Kırık pusulalarla
kendime yol aradım.

İnancımı
paslanmış bir çividen söktüm,
kanattı elimden düşerken,
ama yeniden inşa ettim içimi
tuzla, suyla, sabırla.

Gözlerimle değil,
kalbimle yürüdüm sonra.
Suyun bile saklayamadığı
sırlarla dolu bir adaya vardım.

Ben orada
kendime rastladım
konuşmayan, bakmayan,
ama hâlâ inanan bir ben.
S..GÖL