Sessizliğin Kanatlarında Şiiri - Hatice ...

Kapandı ardımdan zamanın eşiği,
ince bir gıcırtı sustu
tereddütle titredi.
Kaldım…
duvarlarda soyulan seslerin
pul pul dökülen, solgun yankısında.

Adımlarım,
toprağın unuttuğu alfabelerde
yarım kalmış bir cümleydi;
hayaletim eğildi geçmişe,
gölgesiz kaldı,
tenhasıydı kayboluşun.

İçimde
pas tutmuş bir saat değil artık,
kırılmış zamanın kendisi var.
Akrep ile yelkovan küs değil,
aynı suskunlukta, yan yana gömülü.
Zaman,
sessizliğin kıyısında, yorgun bir taş gibi
ağır ağır batıyor içime.

Gözlerin,
bana hiç bakmamış bir geçmişin
kırık bir gözyaşıydı belki-
ben çoktan yitmiştim,
beni görmeden unutan birisine.

Şimdi,
bir gül tomurcuğunun içine
çekiliyorum ağır ağır.
Adını anmadan esen rüzgâr
her seferinde
biraz daha eksiltiyor beni.

Külleri savrulan bir şair gibi,
kararıyorum bir yıldızın
görülmeden sönen kıyısında.

Hatice GÜZEN.