Sessizliğin içindeki ben

Bir uçurumun kenarında bekledim seni,
Ne ses vardın, ne de nefes…
Sadece içimde yankılanan boşluk,
Biraz sen, biraz ben… biraz da eksik kalan her şeyle.

Kalbim –
Dalgaların kıyıya çarpıp geri çekildiği gibi,
Her gece sana çarptı,
Ama sabaha sensiz uyandı.

Gözlerimin gördüğü her şehir yorgun,
Her sokak sensizliğe benziyor.
Bir rüzgâr esti içime,
Adını söylemeden, seni taşıdı fark ettirmeden.

Yalnızlık mı?
Adını ezberledim artık,
Çünkü konuştuğum her kelimede
Sana söyleyemediğim bin cümle gizliydi.

Aşk dedikleri belki böyle bir şeydi;
Olmayan birini bekleyip,
Gelmeyecek bir zamanı ummak…
Yine de vazgeçmeden yaşamak.

Kırgınım…
Sana değil,
Kendime…
Seni sevmekten vazgeçemeyen tarafıma.

Mecburiyetler büyüttü bizi,
Hayaller değil.
O yüzden düşlerimiz eksik doğdu,
O yüzden sevdamız hep sessizdi.

Ama umut da vardı içimde,
Bir gün döner diye değil,
Bir gün bu iç yangını diner diye.
Ve ben kendime yeniden kavuşurum diye.

Fırtınalar geçti içimden,
Sen bilmedin.
Ben sevdim,
Sen duymadın.
Ama bu kalp –
Her çarpışında yine seni aradı…

Ve şimdi…
Bu satırlar kalıyor benden sana,
Belki okursun, belki bilmezsin kimin yazdığını.
Ama ben biliyorum,
Her kelimesi senden doğdu.

– Mehmet Bildir