Sessizliğin İcadı II - Yansımanın Hafızası

bugün o otobüse yine bindim.
rüzgâr, geceden kalmış gibiydi;
şehrin sokak lambaları hâlâ uykusuzdu.
ters koltukta oturdum bilerek —
çünkü bazı yollar,
geri gitmek için vardır.

camda bir yansıma belirdi,
önce ışık sandım, sonra sen.
saçlarını topluyordun,
gözlerinde sabah,
benimkinde bitmemiş bir gece.
göz göze gelmedik;
ama içimden biri,
adını fısıldadı.

şoför radyoyu açtı,
tınısı kısık bir şarkı:
“her şey aynı kaldı,” diyordu.
ve ben inandım.
çünkü bazı şarkılar,
susarak söylenir.

camdan değil, yansımandan izledim seni;
doğrudan bakmak,
gözleri incitir bazen.
bir kelime gibi geçtin yanımdan,
yarısı içimde kaldı,
yarısı sessizlikte.

bir durakta durduk,
çocuklar simit satıyordu.
senin gözlerin oraya daldı,
benim kalbim orada kaldı.
diğer yüzler bayat,
sen taze bir sabah gibiydin.
her susam tanesinde,
sana benzeyen bir sabır vardı.

otobüs yeniden hareket etti.
cam buğulandı,
parmak uçlarımla sildim;
bir kalp belirdi,
sildim yine.
çünkü bazı sevgiler,
görünürse eksilir.

dışarıda bir korna çaldı,
bir martı sesi karıştı ardından.
şehir ilerledi,
ben geride kaldım.
ve camda,
senin yansıman değil,
kendi yüzüm kaldı.
“demek hâlâ buradayım,” dedim,
“senin baktığın yerden.”

bir sessizlik doldu içime;
ne acıydı ne huzur,
yalnızca sendi.

ve o an anladım:
aşk, bazen yan yana yürümek değil,
aynı suskunluğu taşımaktır.
ve biz —
aynı yansımada
hâlâ duruyoruz.
dışarıda bir ışık söndü,
ben hâlâ senin gölgende kaldım.