Sessizligin Cigligi Dersimlikiz

Kimse bilmezdi onun içinde ne fırtınalar koptuğunu. Sokakta yürürken dimdik duruşuyla görürlerdi onu. Sanki hiç ağlamamış, hiç kırılmamış, Sanki omzundaki dağlar sadece süs gibiymiş gibi… Ama geceleri… Geceleri öyle değildi işte. Yastığı, en yakın sırdaşıydı. Sustuğu her şey oraya dökülürdü; Bir çığlık kadar gürültülü ama dışarıdan bir o kadar sessiz. İnsanlar onun güçlü olduğuna inanmıştı, Çünkü hiç kimseye “Yorgunum” dememişti. Oysa o, sadece yorgun değildi… Tükenmişti. Bir gün bir dost sordu ona: — “Dünyanın en kötü hissi nedir sence?” O da içten ama sessiz bir gülümsemeyle cevapladı: “Çığlık atacak kadar dolup, sessiz kalacak kadar çaresiz hissetmek.” İşte o andı… Kelimeler ilk kez kalbinden dışarı adım atmıştı. Sözlerin bile utandığı, gözlerin sustuğu o derin yalnızlığı bir cümleye sığdırmıştı. O kadın… Bir dağ gibiydi, dışarıdan sert, içeriden paramparça. Bir Munzur suyu gibiydi, yüzeye sakin görünür ama dibinde kırıklar taşıyan. O kadın bir Dersimlikız’dı… Ve artık biliyordu: Her sessizlik bir çığlıktır. Her güçlü duruşun arkasında, diz çöküp ağlayan bir yürek saklıdır. Ama yine de sustu… Çünkü bazı acılar, anlatılınca değil, yaşanınca anlaşılırdı.