Sessizliğin Çığlığı Şiiri - Osman Akçay

sessizlik akar durmadan,
yüreğimdeki boşluklara.
zaman bile unutur sustuğunu,
kum gibi süzülür parmaklarımda.
sokak lambaları hisseder,
ruhumun fısıltısını.

birden ay ışığı düşer avuçlarıma,
soğuk ve beyaz;
gölgeler uzayıp nefes gibi dağılır
salondaki duvar köşesinde.
işte o an dudaklarım titrer,
mısralarım konuşur.

gönlüm üşürken yalnızlıktan
imgeler yavaşça göz kırpınca,
içimdeki fırtınalar sakinler.
şiirin kolları sarar beni,
yün bir yatak gibi sıcacık.
sükûnet benim dilim olur.

Dr. Osman Akçay (Seğmenoğlu)