Sessizliğin Çağı Şiiri - Ekrem Parlak

Gök gürlemez oldu bu çağda dostum,
Yıldızlar bile bakmaz oldu aşağı.
Aynı evde, ayrı dünyalar kuruldu,
Bir annenin yüreği, artık cevap alamaz feryadı.

Kardeş kardeşi tanımaz olmuş,
Damar birliği bile unutulmuş bir masal gibi.
Selamsız apartmanlar yükselmiş göğe,
Ama içinde ne merhamet var, ne de sevinçli bir çocuğun sesi.

Camdan bakıyor herkes,
Ama gözler ruhsuz, bakışlar uzak.
Bir çocuğu sevsen, yargı iniverir üzerine,
İyilik bile artık korku taşır kucak.

Sosyal ağlar…
Adına “bağ” dedikleri o sanal sarmaşık,
Kök salmış yüreklere,
Ama çiçek açmıyor, gölge vermiyor…

Büyük bir büyü gibi yayılmış yalnızlık,
İnsanların ruhunu uykuda yakalayan.
Sanki görünmeyen bir el,
Sarmış her kalbi soğuk bir sisle.

Bir zamanlar annenin yaptığı çorbanın kokusu,
Komşu kadının elindeki börek tepsisi…
Artık yok!
Artık özlem bile özlenmiyor.

Çıkarı yoksa kimse kimseye “merhaba” demez,
Evlat, anasını sadece ihtiyaç duyunca arar.
Kutsal bağlar un ufak,
Gönüller, dijital sandıklarda saklar sevgiyi.

Oysa bir zamanlar…
İnsan insanın yoldaşıydı,
Şimdi herkes birer hayalet gibi gezer,
Tenhalıklar içinde kalabalıkla boğuluruz biz.

Belki bir gün…
Gönül pusulası tekrar kuzeyi gösterir,
Bir çocuk sokakta özgürce güler,
Ve insanlar birbirine selam verir.

Ama bugün…
İnsanlık, kendi yaptığı kulelerde kaybolmuş,
Ve biz…
Bu masalda uyanmak isteyen birkaç garip yolcuyuz sadece

Ekrem Parlak