Sessizliğimden Şiiri - Seyrani Göl

Yandım, evet…
Ama küllerimden değil,
sessizliğimden doğdum.
Çünkü insan
bazen susarak büyür içinden.
Bazen yokluk,
varlıktan daha çok anlatır kim olduğunu.

Zaman, bana seni değil,
kendimi gösterdi.
Kaybettiğim sandığım yerde
ilk kez ben oldum.
Çünkü yokluk,
insanı özüyle baş başa bırakır.

Bir gölge gibi izledim
içimdeki eskimiş sesleri.
Kimin hayaliyle yürüdüm yıllarca?
Kime benzetmeye çalıştım
eksik olan taraflarımı?

Sonra bir gün,
aynada kendi gözümle karşılaştım.
O an fark ettim:
kimseye ait değilim,
hiçbir gidiş, beni eksiltmez aslında.

Kendime döndüm.
Ne geçmişin zincirine,
ne geleceğin hayaline takıldım.
Şimdi olmak var sadece
ve olduğum yerde
kök salmak, kendi göğümde açmak.

Artık bir adın yok içimde.
Bir yüz, bir iz, bir hikâye…
Hepsi sustu.
Ve içimde
ilk kez
tam bir sessizlik konuştu:
“kendin oldun.”
S.GÖL