Sessiz Sessiz Bakarken Şiiri - Kemal Berk

Sessiz sesiz bakarken
Gözden akar selleri
Kalbi yanmış, ateş sarmış bacayı
Dumanı çıkar tepeden
Görenler bağırıyor, yangın var diye
Oysa
Ela gözleriyle fırlatınca okunu
Yüreğimin da içinle girerek
Güneşin közü atmış
Nasıl sönsün bu yürek
Ne rüzgar dindirir nede fırtına
Denizler derya olsa
Faydasızdır gönüle
Belkide kim bilir
Hepsini toplasan
Göz yaşının bir damlası etmez
O damla düşerken
Mehtap boyun büker güzele
Yıldızlar yakmış ışıklara
Yol gösterir vuslata
Duysaydım o ahenk veren
Kemana benzeyen buğulu sesi
Yanan yüreğe merhem
Dillere kaymak oluyor.
Kemal'eren/ Kemal Berk