Sessiz Geceler Şiiri - Zeynep Ceylan

Sessiz gecelerde
kendime bile itiraf edemediklerim var.
Bir bakışın eksik mesela,
bir de “iyi misin?” deyişin…

telefonun ekranına bakmakla
gelmeyeceğini bilmek arasında
kalbim eziliyor…aslında

essiz gecelerde
kendime sarılıyorum usulca,
çünkü senin yokluğun
en çok geceleri üşütüyor beni.

sanki herkes bir yere ait,
bir ben kalmışım Araf’ta
yerini hâlâ sana soran bir yürekte…

Sessiz gecelerde
bir ses arıyorum…
Adımı senin sesinle duymak istiyorum
belki bir rüyada, belki içli bir şarkıda.

Sessiz gecelerde
sana yazdığım her cümle
aslında biraz ben,
biraz sen, çokça özlem