Nihal'im Seninle Uyanan Benim

SESSİZ DÖNÜŞÜM NiHAL'İM

(Nihal'im, Ruhumdaki Kapılar Açıldı Sana)

I. YOLUN BAŞINDA

Henüz iyi değilim Nihal’im,
Ama yazıyorum…
Yazmak bir yol —
Belki kendime çıkacak,
Belki de seni çağıran bir ırmak.

II. KAPILAR
Ruhumda sessiz kapılar açıldı,
Her biri senin adını fısıldıyor:
“Nihal!”
İçimdeki kırık çanlar
Yeniden çalıyor.

III. UMUDUN RİTMİ

Bir umut, bir dönüş noktası olabilir —
Acıyan yerlerimi okşarken,
Parmak uçlarımda
Senin sıcaklığını arıyorum.
Tenimde bir iz,
Ruhumda bir yol olduğunu
Yeni fark ediyorum.

IV. KENDİNİ DUYMAK

Belki de ilk kez kendimi duydum Nihal’im:
Yüreğimin sesi,
Senin adınla çarpıyor.
Sessizliğimde bile
Bir dönüş melodisi
Söylüyor rüzgâr.

V. YAZININ KUDRETİ

Yazdıkça iyileşiyor yaralarım,
Mürekkeple sarmalıyorum her acıyı.
Sen gittin ama
Kelimelerimiz kaldı aramızda —
Onlarla inşa ediyorum
Yeni bir dil,
Yeni bir başlangıç.

SON DİZE:

“Nihal’im,
Belki dönmezsin ama
Ben döndüm kendime.
Ruhumda açılan kapılardan
Geçiyorum şimdi…
Her biri seni anlatan
Bir şiire çıkıyor.”

NİHALİ TARZ YORUMU:

Yazmak;
kaybolanı değil,
bulunanı anlatır.
Sen gitsen de,
kelimelerinle kurduğumuz o gizli dil,
içimde bir çiçek gibi açıyor.
Belki de aradığım sen değil,
seninle uyanan kendimdim.