Sessiz devrim ek 6 Şiiri - İbrahim Şahin 2

Bölüm 1 – Karakterin Duygusal Yürüyüşü
Zeynep sabah okul koridoruna adım attığında ayak sesleri zihnindeki duyguları dizdi. Derin bir nefes aldı, çünkü içinden geçenleri kimse bilmeyecekti. Kafasında kahkaha vardı ama dışarı çıkarsa yanlış anlaşılabilirdi. Yürüdükçe düşünceler kıvrıldı, her adımda bir parçası döküldü.

Bir arkadaşına yaklaşırken dudağı seğirdi; konuşmak mı, susmak mı? Paragrafın ortası gibi, ne baş ne son. Yürüyüşü pedagojikti: kendiyle empati kurduğu an, kelime içinden doğdu. Bu yürüyüş, karakterin en sade ama en güçlü ritmiydi.

📘 Bölüm 2 – Empati Sahnesi: Sessiz Parmak Diyaloğu
Zeynep koşarak sınıfa girdi. Altında su dalgaları hâlâ titriyordu ama kimse gülmedi. En yakın arkadaşı parmaklarını kaldırdı: beş. Beş neydi? Beş kelime mi? Beş saniye empati mi? Beş sessizlik anı mı?

Öğretmen tahtaya şu cümleyi yazdı:

“Gülmek bir özgürlüktür. Bir başkasını ağlatıyorsa bu bir katliamdır.”

Sınıf sustu. Zeynep parmaklara baktı, o beşin içinde saklı empatiyi gördü. Hiçbir kelime kadar güçlü değildi bu sessizlik.

📘 Bölüm 3 – Çılgın Sınıf Seğirmesi
Ders anlatımı başladı ama herkes hâlâ iç kıvımla titreşiyordu. Öğrenciler artık kelime değil—kendini ifade etmenin ritmini arıyordu. Bir öğrenci tahtaya yürüdü ve şöyle dedi: “Ben bugün kelimeyle değil, kahkahamla anlatacağım.”

Mizah ölçülü geldi. Herkes birbirine baktı. Ters köşe sahne: bir öğrenci konuşmadan defterine su dalgaları çizdi. Bu, Zeynep’in yaşadığını anlatmanın en saf yoluydu. Öğretmen gülümsedi, çünkü bu sınıf artık anlatı değil—anlama ile seğiriyordu.

📘 Bölüm 4 – Finalde Sessiz Şifa Ritüeli
Zil çaldı. Sınıf dağıldı. Ama bir defter kapanmadı. Öğretmen Zeynep’e yaklaştı: “Sen güldün, bedenin seğirdi, duygu taştı ama anlatın sızmadı. Bu bir zafer.”

Zeynep defterine son bir cümle yazdı:

“Bazen altına kaçırmak, üstüne gülmektir.”

Bu, onun ritimle mühürlenmiş cümlesiydi. Artık utanç yok, çünkü anlatı vardı. Her öğrenci kendi sesiyle seğirdi, sessizce kıvım yaptı, metin gibi yaşadı.