Sessiz Çiçek Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Sessiz Çiçek

Ruhumda açan en sessiz çiçektin sen,
Zamanın suskunlukla yoğrulduğu bir demde.
Bir gülüşünle aydınlanır karanlık yönlerim,
Bir bakışınla susar içimdeki fırtına.

Adını anmadan büyüttüm seni içimde,
Bir sır gibi sakladım gözbebeklerimde.
Ne geceye fısıldadım ne sabaha,
Sadece kalbime emanet ettim varlığını.

Sessizliğimde en çok sen konuştun,
Yokluğunla var oldun en derin yerimde.
Her adımda adını ararken zamanla,
Gölgen düştü kalbimin kıyısına ince ince.

Ben seni bekledim,
Bir ilkbahar sabahı gibi taze,
Bir sonbahar akşamı gibi hüzünle.
Ve her mevsimde,
Aynı köklerden yeşerdim yeniden
Seninle, sensizliğin içinde.