Sessiz bir obada bulduğum şehir

Artık yazmak için çok geç,
geri gelmek için çok erken
Dünyaya bir eksen,
sessiz gece yazlarında
keskin bir hasta dağında
sessiz bir obadan bulduğum şehir

Ve orda biri vardı
ya da hiç kimse,
aynı şey belkide

Rüzgar saçlarımı değil
kelimelerimi dağıttı,
bir taşın altında unuttuğum ses gibi
beni bana döndürmedi

Gökyüzü eğildi biraz
yağmur inemedi,
ben sustum,
şehir uyumadı

Demir demiri yontsada
ruh ruhu keser bazen,
bir yankı kalır geriye
kimseye ait olmayan

Gözlerimde pas tutmuş ışıklar
biraz gece,biraz çocukluk.
Her adımda
bir dağ büyür içimde,
bir şehir susar

Ve ben hala o obadayım,
bir dağın solgun gölgesinde,
bir eksenin kırık ucunda
dünyayı yeniden kurmaya çalışan