Sessiz Beş Dakika Şiiri - Gurkan Karaman

Kapı açıldı,
Heyecan mıydı bu yoksa, sevinç mi?
Beş dakika istedi,
Kalbimin kapısını kapattı,
Sonrası sessizlik…

Öğrenmiş bir şekilde, evet öğrenmiş!
Ama nasıl? Kalpten döküleni dinlemeden mi?
Krizantemi göz yaşı ile sulayarak mı?
Öğrenmiş tamam ama duymuş, dinlemedi…

Peki benim dilime neden mühür vuruldu?
Meftun halden olsa gerek.
Hayır, hayır! Cüda düşeceğimi anladım herhalde.
Tamam sustum ama keşke konuşsaydım,
Yahut susarak konuşsaydım.

Kelimelerini çok güzel seçtin,
Sanki özellikle yaralayacak kelimelerdi bunlar,
Ya da bana öyle geliyor
Veya bana öyle acı veriyor.

Umut verdiğini hiç düşünmedim ki zaten.
Umut nedir ki? Güneşin düştüğü yer değil mi?
Umut güneş ilk doğduğunda yeşerdi bende.
Sonrası sensizlik…

Olsa da seninle olmaz dedi.
Belki bevatında baksa mesrur olurduk.
Hayır, hayır! Bir şey değişmezdi muhtemelen.
Gönülden ırak olan deryada niye boğulsun?

Hiç mi olmaz deyiverdim birden..
Dedim ya umut güneşin düştüğü yer diye.
Güneş batıyordu. Batsın istemedim.
Belki bir kez daha güneş doğabilir dedim,
Oysa güneş hiç doğmamış...
Sonrası karanlık…

Arkadaşlık devam etsin istiyorsun.
Arkadaş! İnsan daha çok sevmez mi öyle?
Hem sever, hem üzülür, hem düşünür, hem bölünür.
Deneyelim yine de, binler pare olacağımı bile bile deneyelim..

Veda zamanı geldi artık sanırsam.
Elimi sallıyorum, elveda demeye hazırlanıyorum.
Arkamı döneceğim şimdi,
Sonrası sensizlik.