Sessiz Batış Şiiri - Muhammed Yağmur

Bir denizim ben,
Kendine bile yabancı…
Dalgalarım yorgun,
Kıyılarım terk edilmiş.

İçimde çürümüş ne varsa,
Kimi rüya, kimi hayal, kimi hatıra…
Hepsi ağır bir enkaz şimdi,
Her sabah yeniden batıyorum kendime.

Martılar uğramıyor artık bu sulara,
Rüzgârlar bile yolunu değiştirmiş,
Kimse bilmez bu denizin dibini,
Çünkü bakmak bile yürek ister,
Çünkü görmek… can yakar.

Gözlerim boş bir liman gibi,
Gelen yok, bekleyen yok…
Sadece içimde
Her gece bir gemi daha
Işığını söndürerek terk ediyor beni.

Konuşamıyorum,
Sustuğum her kelime boğazımda bir düğüm,
Çığlık atsam bile
Sadece içimde yankılanıyor,
Duyan yok, anlayan yok.

Bir yıldız kaysa belki,
Bir ay ışığı düşse üzerime,
Belki unuturum bu karanlığı…
Ama olmuyor.
Ben kendimi çoktan unuttum zaten.