Sessiz Bahçe Şiiri - Nimet Öner

Sessiz Bahçe

Bugün, acılarımı sırtlanıp yürümüyorum.
Onları iç dünyamın küçük bahçesinde bir kenara bıraktım.
Kimsenin bilmediği, kimsenin bakmadığı
Yine de inatla filiz veren o bahçeye

Bir yaprak kıpırdıyor içimde,
Sanki biri usulca fısıldıyor,
Bitti sandığın yer, aslında başlangıçtır.
Ben sustum, kalbim konuştu.
Bazen dudaklarla değil,
En çok suskunluklarla duyulur insanın gerçeği.

Ne bağırıyorum hayata,
Ne de diz çöküp af diliyorum kırılan günlerden.
Sadece olduğum yerde duruyorum,
Ve anlıyorum
Dibe vurmak değil,
Oradan nasıl baktığındir gökyüzüne asıl mesele.

Kendi kendime soruyorum
Yeniden sevebilir mi kalbin
Cevabı rüzgâr veriyor, pencerenin perdesini hafifçe okşayarak
Evet çünkü kırılan her şeyin içinde
Hâlâ tutunan bir ses, bir kök, bir umut saklıdır onları yitirme.

O zaman diyorum kendime,
Affetmek zorunda değilsin,
Kendini sevmeye mecbursun.
Çünkü içindeki çocuğu,
En çok sen sever, en iyi sen korursun.

Ve belki bugün,
Güneş tam doğmadan,
Kalbim kendi adını yeniden yazar göğüme
Kırılmadım, sadece değiştim.
Yıkılmadım,
Sadece içime döndüm.

Azra Nimet Öner