Sessiz Ayna Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Kendi sesime yabancılaştım.
Ağzımdan dökülen kelimeler,
Sanki başka bir ağzın emaneti.
Boğazımda tanıdık değil, misafir.

Ne zaman konuşsam,
İçimde bir şey usulca geri çekiliyor.
O en gerçek, en çıplak olan yanım,
Kelimelerin gürültüsünden korkup saklanıyor.

Dışım bir sahne, dilim bir oyuncu,
Ezberlenmiş rolleri söylüyor durmadan.
Ama ruhum kuliste, ışıkları söndürmüş,
Bu sahte oyunu izliyor sessizce, uzaktan.

Anladım ki benim asıl lisanım,
Bu konuşulmayan, bu derin sükût.
Ne zaman konuşsam içim susuyor,
Çünkü sesim, en büyük yalanım oluyor.