Sessiz Ağlayışlar Şiiri - Esma Canyurt

Gözler artık kendiliğinden ağlıyor,
İlla yaş dökmek mi gerek?
Bakışlar içe doğru kanıyor,
Sessizlik, çığlıklardan daha gerçek.

Eskiden ağlamak hafifletirdi,
Şimdi içim dolu, taşmıyor bile.
Her damla, sessizliğe karışır oldu,
Geceler sırdaş, nemsiz bir hile.

Bir şey kırıldığında ses çıkardı,
Şimdi kırılış bile suskun,
Kalbimin raflarından düşen parçalar,
Duyulmuyor, kaybolmuş yankım.

Uykuyla geçmeyen yorgunluklar var,
Zamanla bile dinmeyen acılar.
Ve bazı insanlar vardır ki,
Ağlamadan da kanar.

Her sustuğum cümlede bin kelime saklı,
Bir bakışla çığlıklar savrulur içime.
Ne kadar sustum, ne kadar yoruldum,
Kimse bilmez, geceler bilir sadece.

Yüreğimde sessiz bir dua:
Ey Rabbim! Sen duyarsın beni.
Konuşmasam da bilirsin içimi,
Ağlamasam da görürsün derinimi.

Unutur gibi yaparım belki,
Ama Sen; Sen hiç unutmazsın.
Ve işte bu yüzden ağlar gözlerim,
Kendi kendine, kendi halinde…

Görünmeyen yaşlar gibi süzülür hüzün,
Dile gelmeyen, ama hissedilen.
Ruhun sızısıyla başlar bazen ağlamak,
Göz değil, yürek döker o damlaları sessizce.

Vesselâm…