Seslenişim Sana 28 Şiiri - Zeliha Bicer

Pencerenin önündeyim. Denizi görüyorum.Yelkenliler kuğu gibi deniz üstünde ama martılarım yok,vapurlarım yok,Salacak yok. Koca deniz bana bomboş,yokluklar içinde sanki. İstanbul özledim seni. Özledim sevgimi yaşadığım yerimi. Ölümsüzlük gibisin İstanbul,yürekte taşınan sevgisin ne çok severmişim seni ah ne çok bilemedim.

Yüreğime düşen özlemler mi olacak hep. Hep bekleyen mi olacağım. Hüzünlerimle bütünleşti gözlerimin yeşili turuncu karıştı harelerime. Gün batımı bu gün gözlerimde yüreğimde binlerce düşen yağmur damlaları var. Üzgünüm, özlemliyim ve sensizim İstanbul.

Dokunan gözlerindi aslında yüreğime,delip geçen beni. Anlamadın. Oysa ne çok yazmıştım sana,nasıl anlatmıştım. Yüreğinde istediğimi olduğum yerde,olmadığımı biliyorum. Acıyor içim o zaman.

Bilir misin,eksikleri tamamlamak değildir sevgi. Ya da yalnızlık vurmamıştır yüreği. Sevmek için neden yok. Sevmek adı üstünde işte bu kadar.

Sevebilirdim seni çok,İstanbul sevdalarımın şehri,yanımda yoksun şimdi sevdalarımı yine sende anlatacağım yine uzanacak elim sana.

Vapur düdüklerine karışsın hıçkırıklarım. Gün batımına verdim hüznümü,martılarıma sevgimi,bulutlar hep yağmur yüklü

Üzgünüm,yalnızım,sessizim. Yüreğime oturdu herşeyin acısı,masamda ne kadeh var ne sigaram. Bu gece bambaşka gökyüzü,yıldızlar ise sönmüş sanki.Bu gece Ay olmak vardı gökyüzünde.

Baktığında, aydınlattığım yerde denizle oynaşan yakamozlarda seni sarmak vardı. Öpmek usulca dudaklarından.